کی رفته ای زدل که تمنا کنم ترا

                                                             کی بوده ای نهفته که پیدا کنم ترا

                             غیبت نکرده ای که شوم طا لب حضور

                                                            پنهان نگشته ای که هویدا کنم تورا

                             با بصد هزار جلوه برون آمدی که من

                                                             با صد هزار دیده تما شا کنم ترا

                             چشمم به صد مجاهده آئینه سازشد

                                                            تا من به یک مشاهده شیدا کنم ترا

                            بالای خود در آئینه چشم من ببین

                                                                تا با خبر زعالم بالا کنم ترا

                            مستانه کاش در حرم و دیر بگذری

                                                               تا قبله گاه مومن و ترسا کنم ترا

                          خواهم شبی نقاب زرویت برافکنم

                                                               خورشید کعبه وماه و کلیسا کنم ترا

                          گر افتد آندو زلف چلیپا بچنگ من

                                                                چندین هزار سلسله دریا کنم ترا

                          طوبی وسدره گر به قیامت به من دهند

                                                                  یک جا فدای قامت رعنا کنم ترا

                          زیبا شود به کارگه عشق کار من

                                                                   هر گه نظر بصورت زیبا کنم ترا

                          رسوای عالمی شدم از کار عاشقی

                                                                  تر سم خدا نخواسته رسوا کنم ترا

                         با خیل غمزه گر به وثاقم گذر کنی

                                                                 میر سپاه شاه صف آرا کنم ترا

                                                                                     فروغی بسطا می

 نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 87/7/29 و ساعت 6:53 عصر | نظرات دیگران()

                                تا کی به تمنای وصال تو یگانه

                                                         اشکم شود ازهر مژه چون سیل روانه

                               گه معتکف دیرم وگه ساکن مسجد

                                                          یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه

                               مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

                                                           مقصود تویی کعبه وبتخانه بهانه

                              هرکس بزبانی صفت حمد تو گوید

                                                             نایی بنوای نی ومطرب به ترانه

                               حاجی بره کعبه وما طا لب دیدار

                                                          او خانه همی جوید ومن صاحب خانه

                               امید « بهایی » بوفور کرم تست

                                                          نه از عمل خویش ونه از اهل زمانه

                                                                                        شیخ بهایی 

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/7/26 و ساعت 8:4 عصر | نظرات دیگران()

                  تا کی درانتظار گذاری به زاریم ؟

                                                  باز آی ،بعدازاین همه چشم انتظارام

                   دیشب بیاد زلف تو در پرده های ساز

                                                جانسوز بود شرح سیه روزگاریم

                  بس شکوه کردم از دل ناسازگار خود

                                                 دیشب که ساز داشت سر سازگاریم

                 شرمم کشد که بی تو نفس می کشم هنوز

                                               تازنده ام بس ست همین شرمساریم

               تا هست تاج عشق توام بر سرای غزال

                                             شیرین بود به شهر غزل «شهریاریم »

                                                             استاد محمد حسین شهریار

 نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 87/7/22 و ساعت 4:22 عصر | نظرات دیگران()

                    ما در ره عشق تو اسیران بلائیم

                                                    کس نیست چنین عاشق بی چاره که مائیم

                    بر ما نظری کن که دراین شهر غریبیم

                                                   برما کرمی کن که دراین شهر گدائیم

                  زهدی نه که در کنج خرابات نشینیم

                                                  وجدی نه ،که بر گرد خرابات برآئیم

                 نه اهل صلاحیم ونه مستان خرابیم

                                              اینجا نه و آنجا نه ،چه قومیم و کجائیم؟

                حلاج وشانیم ،که از دار نترسیم

                                            مجنون صفتانیم ،که درعشق خدائیم

                ترسیدن ما ،چون که هم از بیم بلا بود

                                            اکنون زچه ترسیم ؟ که در عین بلائیم

                ما را به تو سریست که کس محرم آن نیست

                                           گرسر برود ،سر تو با کس نگشائیم

                ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است

                                             بردار زرخ پرده که مشتاق لقائیم

                                                                   مولانا جلال الدین مولوی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در شنبه 87/7/20 و ساعت 7:16 عصر | نظرات دیگران()

                             دل ودینم وعقل وهوشم همه را به آب دادی

                                                              زکدام باده ساقی به من خراب دادی؟

                             چه دل وچه دین وایمان همه گشت رخنه رخنه

                                                             مژهای شوخ خود را چو بغمزه آبدادی

                             دل عالمی زجا شد چو نقاب برگشودی

                                                          دو جهان به هم برآمد ،چو بزلف تاب دادی

                            در خرمی گشودی ،چو جمال خود نمودی

                                                         ره دردو غم ببستی ، چو شراب ناب دادی

                           زدو چشم نیم مستت می ناب عاشقان را

                                                        زلب وخوی جبینت شکروگلاب دادی

                         همه کس نصیب خود را برد از زکات حسنت

                                                       بمن فقیر مسکین ،غم بی حساب دادی

                         همه سرخوش از وصالت ،من وحسرت خیالت

                                                      همه راشراب دادی و مرا سراب دادی

                        زلب شکر فروشت دل «فیض» خواست کامی

                                                    نه اجابتی نمودی ،نه مرا جواب دادی

                   ملا محسن فیض کاشانی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/7/19 و ساعت 9:25 صبح | نظرات دیگران()

                              ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می کنی

                                                         خاری به خود می بندی و مارا زسر وا می کنی

                               ازتیر کج تابی تو آخر کمان شد قامتم

                                                         کاخت نگون باد ای فلک باما چه بد تا می کنی

                              ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را

                                                       با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی

                             امشب مگر ای کوهکن آتش پرید از تیشه ات

                                                       کز دست شیرین درد ودل با سنگ خارا می کنی

                             امروزما بیچارگان امید فردایش نیست

                                                      این دانی و با ما هنوز امروز وفردامی کنی

                            دیدم به آتش بازیت شوق تماشایی بسر

                                                      آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنی

                          آه سحر گاه تو را ای شمع مشتاقم بجان

                                                        باری بگو گر آه خود با ناله سودا می کنی

                          ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن

                                                        در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا می کنی

                         ما «شهریارا »بلبلان دیدیم بر طرف چمن

                                                     شورافکن و شیرین سخن ،اما تو غوغا می کنی

                                                                                        استاد شهریار

 نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/7/18 و ساعت 8:28 صبح | نظرات دیگران()