زباغ می برند چراغانی ات کنند

                                                تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

                   پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار

                                                   تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

                 یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند

                                                     این بار می برند که زندانی ات کنند

                  ای گل گمان مبر به شب جشن می روی

                                               شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

             یک نقطه بیش فرق «رحیم »و«رجیم» نیست

                                             از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

              آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

                                                     گاهی بهانه است که قربانی ات کنند

                                           فاضل نظری

               درراه رسیدن به تو گیرم ،که بمیرم

                                                اصلا به تو افتاده مسیرم که بمیرم

                 یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا

                                                    افتاده و باید بپذیرم که بمیرم

                 یا چشم بپوش ازمن و از خویش برانم

                                                 یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

                 این کوزه ترک خورد،چه جای نگرانی است

                                                من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

                 خاموش مکن آتش افروخته ام را

                                                   بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

                                             فاضل نظری

 نوشته شده توسط عباس شبستری در سه شنبه 90/5/25 و ساعت 4:7 عصر | نظرات دیگران()