دل ودینم وعقل وهوشم همه را به آب دادی

                                                              زکدام باده ساقی به من خراب دادی؟

                             چه دل وچه دین وایمان همه گشت رخنه رخنه

                                                             مژهای شوخ خود را چو بغمزه آبدادی

                             دل عالمی زجا شد چو نقاب برگشودی

                                                          دو جهان به هم برآمد ،چو بزلف تاب دادی

                            در خرمی گشودی ،چو جمال خود نمودی

                                                         ره دردو غم ببستی ، چو شراب ناب دادی

                           زدو چشم نیم مستت می ناب عاشقان را

                                                        زلب وخوی جبینت شکروگلاب دادی

                         همه کس نصیب خود را برد از زکات حسنت

                                                       بمن فقیر مسکین ،غم بی حساب دادی

                         همه سرخوش از وصالت ،من وحسرت خیالت

                                                      همه راشراب دادی و مرا سراب دادی

                        زلب شکر فروشت دل «فیض» خواست کامی

                                                    نه اجابتی نمودی ،نه مرا جواب دادی

                   ملا محسن فیض کاشانی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/7/19 و ساعت 9:25 صبح | نظرات دیگران()

                              ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می کنی

                                                         خاری به خود می بندی و مارا زسر وا می کنی

                               ازتیر کج تابی تو آخر کمان شد قامتم

                                                         کاخت نگون باد ای فلک باما چه بد تا می کنی

                              ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را

                                                       با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی

                             امشب مگر ای کوهکن آتش پرید از تیشه ات

                                                       کز دست شیرین درد ودل با سنگ خارا می کنی

                             امروزما بیچارگان امید فردایش نیست

                                                      این دانی و با ما هنوز امروز وفردامی کنی

                            دیدم به آتش بازیت شوق تماشایی بسر

                                                      آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنی

                          آه سحر گاه تو را ای شمع مشتاقم بجان

                                                        باری بگو گر آه خود با ناله سودا می کنی

                          ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن

                                                        در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا می کنی

                         ما «شهریارا »بلبلان دیدیم بر طرف چمن

                                                     شورافکن و شیرین سخن ،اما تو غوغا می کنی

                                                                                        استاد شهریار

 نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/7/18 و ساعت 8:28 صبح | نظرات دیگران()