دراین سرای بی کسی، کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند
یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب، در سحر نمی زند
نشسته ام درانتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین ، سپیده سر نمی زند
گذرگهیست پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای آشنا ، به رهگذر نمی زند
دل خراب من دگر ،خراب تر نمی شود
که خنجر غمت ازین ،خراب تر نمی زند
چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات
برو که هیچکس ندا، به گوش کر نمی زند
نه «سایه » دارم ونه بر ، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر ، کسی تبر نمی زند
هوشنگ ابتهاج «سایه»
نوشته شده توسط عباس شبستری در چهارشنبه 87/7/10 و ساعت 7:49 عصر | نظرات دیگران()
