زدودیده خون فشانم ،زغمت شب جدایی

                                                   چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی

                        همه شب نهاده ام سر ،چو سگان بر آستانت

                                                   که رقیب در نیاید به بهانه گدایی

                        مژه ها وچشم یارم بنظر چنان نماید

                                                    که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی

                       در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است ؟

                                                    بامید آنکه شاید تو بچشم من درآیی

                       سر برگ گل ندارم ،به چه رو روم بگلشن ؟

                                                    که شنیده ام زگلها همه بوی بی وفایی

                      بکدام مذهبست این؟ بکدام ملتست این ؟

                                                که کشند عاشقی را ، که تو عاشقم چرایی؟

                      بطواف کعبه رفتم ، به حرم رهم ندادند

                                               که برون در چه کردی ؟ که درون خانه آیی

                     بقمار خانه رفتم ، همه پاکباز دیدم

                                               چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی

                     در دیر می زدم من ،که یکی زدر درآمد

                                               که:درآ درآ عراقی ،که تو خاص ازآن مایی

                                                                             مولانا فخرالدین عراقی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/7/12 و ساعت 11:47 صبح | نظرات دیگران()

چه شود به چهره زرد من، نظری برای خدا کنی

                           که اگر کنی همه درد من، بیکی نظاره دوا کنی

تو شهی وکشور جان تورا ،تو مهی و ملک جهان تورا

                           زره کرم چه زیان تو را که نظر بحال گدا کنی

زتو گر تفقد و گر ستم ،بود این عنایت و آن کرم

                           همه از تو خوش بود ای صنم چه جفا کنی چه وفا کنی

تو کمان کشیده ودر کمین ،زنی ار به تیرم ومن غمین

                           همه غمم بود از همین ،که خدا نکرده خطا کنی

همه جا کشی می لاله گون ، زایاغ مدعیان دون

                            شکنی پیاله ما که خون ،بدل شکسته ما کنی

تو که هاتف از درش این زمان ،روی از ملامت بیکران

                            قدمی نرفته زکوی آن ،زچه رو بسوی قفا کنی

                                                                هاتف اصفهانی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/7/11 و ساعت 3:2 عصر | نظرات دیگران()