نی ریز نامه
از روز ازل مهر علی در دل ماست
با مهر علی سرشته آب وگل ماست
گویند که در جهان چه حاصل کردی
اندر دو جهان مهر علی حاصل ماست
باباافضل
از شبنم عشق خاک آدم گل شد
صد فتنه وشور در جهان حاصل شد
چون نشتر عشق بر رگ روح زدند
یک قطره خون چکید ونامش دل شد
باباافضل
نوشته شده توسط عباس شبستری در شنبه 87/5/26 و ساعت 12:30 عصر | نظرات دیگران()
قومی هستند کز کله موزه کنند
قومی دگر که روزه هر روزه کنند
قومی دگرند از این عجب تر ما را
هر شب به فلک روند ودریوزه کنند
مولانا فخرالدین عراقی
گردنده فلک دلیرو دیرست که هست
غرنده مثال شیر و دیراست که هست
یاران همه رفتند و نشد دیر تهی
ما نیز رویم دیر و دیراست که هست
مولانا فخرالدین عراقی
نوشته شده توسط عباس شبستری در شنبه 87/5/26 و ساعت 12:27 عصر | نظرات دیگران()
پر کن پیاله را 
کین آب آتشین
دیریست ره به حال خرابم نمی برد
این جام ها که در پی هم می شود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و آبم نمی برد
من با سمند سرکش وجادوئی شراب
تا بیکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پرستاره ی اندیشه های گرم
تا مرز ناشناخته مرگ وزندگی
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یادها
دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد
هان ای عقاب عشق از او ج قله های مه آلود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد
در راه رندگی
با این همه تلاش وتمنا وتشنگی
با اینکه ناله می کشم از دل که :
آب ...............آب...................
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد
فریدون مشیری
نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/5/25 و ساعت 8:43 صبح | نظرات دیگران()
الهی زندان با یاد تو رضوان است ورضوان بی یاد تو زندان
الهی زاهد از تو حور می خواهد قصورش بین
زدر گاهت به جنت می گریزد این شعورش بین
در جهان ای دل مشو مرهون احسان کسی تانباشی رایگان عمری گروگان کسی
عزت خود رامکن بیهوده صرف احتیاج آبروی خود مبر با سجده فرمان کسی
گر لب پر خنده داری شادمان باشی ولی طعنه بی جا مزن برجسم عریان کسی
تیغ بران گر به دستت داد چرخ روزگار هر چه می خواهی ببر اما مبر نان کسی
گدا چرانزند لاف سلطنت امروز که خیمه سایه ابر است وبزمگه لب کشت
برو این دام برمرغ دگر نه که عنقا را بلنداست آشیانه
نی از تو حیات جاودان می خواهم نی از تو تنعم جهان می خواهم
این بنده چه داند که چه می باید خواست هر چیز رضای توست آن می خواهم
آبی که آبروببرد در گلو مریز از تشنگی بمیرومریز آبروی خویش
تا در خانه بی منت دوزخ باز است دست رغبت به در باغ جنان نگذاریم
نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/5/10 و ساعت 6:34 عصر | نظرات دیگران()پیش بی درد دمی صحبت ازدرد مکن شاخه سبز دلت را به خطا زرد مکن
مرد اگر نیست در این شهر ولی کوه که هست تکیه بر کوه کن وتکیه به نامرد مکن
یارب دل دوستان پر از غم نکنی با تیر قضا قامت ما خم نکنی
ای چرخ تورا به حق قرآن سوگند یک مو زتن عزیز ما کم نکنی
ناز آن چشمی که سویش مال ماست ناز آن زلفی که تارش مال ماست
ناز آن چوپان که سازش مال ماست ناز آن یاری که قلبش یاد ماست
گل بی رخ یار خوش نباشد بی باده بهار خوش نباشد
جان نقد محقر است حافظ از بهر نثارخوش نباشد
یک شاخه رز سفید تقدیم توباد رقصیدن شاخ بید تقدیم تو باد
تنها دل ساده ایست داریی ما آن هم شب عید تقدیم تو باد
عطر نرگس رقص باد،نغمه شوق پرستوهای شاد ،خلوت گرم کبوتر های مست،نرم نرمک میرسد اینک بهار،خوش به حال روزگار.
بلبلان را آرزویی جز گل وگلزارنیست دوستان را لذتی جز لذت دیدار نیست.
این سلام تقدیم به آنکه مهرش وفاست ،عشقش صفاست در زمانی که محبت کیمیاست.
تک درخت خاطراتم بر لب ساحل نشسته گر چه دوری از کنارم یاد تو بر دل نشسته
آوای خوش هزار تقدیم توباد ،سرسبز ترین بهار تقدیم تو باد،گویند که لحظه ایست روئیدن عشق ،آن لحظه هزاربا رتقدیم تو باد.
انگار پای ثانیه ها لنگ می زند،وقتی دل برای دلی تنگ می شود.
دانی که ز میوه ها چرا سیب نکوست نیمی رخ عاشق است نیمی رخ دوست
زدو دیده خون فشانم زغمت شب جدایی چکنم که هست اینها گل خیر آشنایی
یک نفس یاد خدا یک سبد خاطره آسوده وشاد،یک بغل شبنم آرامش صبح ،یک هزارآینه ازجنس دعا ،همه تقدیم تو باد
ای صمیمی ای دوست، گاه وبیگاه لب پنجره خاطره ام می آیی،ای قدیمی ای خوب، تومرا یاد کنی یا نکنی من بیا دت هستم آرزویم همه سرسبزی توست ، دایم از خنده لبانت لبریز دامنت پر گل باد.
در مرام ما رفیقان نیست رسم ترک دوست عهد با هر که ببندیم جانمان در دست اوست
یک روز رسد غمی به اندازه کوه روز دگر نشاط به اندازه دشت
افسانه زندگی چنین است عزیز در سایه کوه باید ازدشت گذشت
در ضمیر ما نمی گنجد به غیر ازدوست کس هر دوعالم رابه دشمن ده که مارادوست بس
نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/5/10 و ساعت 6:3 عصر | نظرات دیگران()کیش مهر
همی گویم وگفته ام بارها
بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستی است در کیش مهر
برون اند زین جرگه هشیارها
به شادی وآسایش و خواب وخور
ندارند کاری دل افگارها
به جز اشک چشم وبه جز داغ دل
نباشد به دست گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان
میان دل وکام دیوارها
چه فرهادها مرده در کوه ها
چه حلاج ها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل ومهر یار
مگر توده هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان
نبازند هر گز به مردارها
مهین مهر ورزان که آزاده اند
بریزند از دام جان تارها
به خون خود آغشته ورفته اند
چه گل های رنگین به جو بارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر
به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت سبزه به هامون ودشت
زند بارگه گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبار
در آئینه آبی ،رخسارها
رود شاخ گل دربر نیلفر
برقصد به صد ناز گل نارها
درد پرده غنچه را باد بام
هزارآورد نغز گفتارها
به آوای نای و به آهنگ چنگ
خروشد زسرو وسمن ،تارها
به یادخم ابروی گل رخان
بکش جام در بزم می خوارها
گره را ز راز جهان باز کن
که آسان کند باده دشوارها
جز افسون افسانه نبود جهان
که بستند چشم خشایارها
به اندوه آینده خود را مباز
که آینده خوابی است چون پارها
پیاپی بکش جام وسرگرم باش
بهل گر بگیرندبیکار ها
«علامه سید محمد حسین طبا طبایی »
نوشته شده توسط عباس شبستری در یکشنبه 87/5/6 و ساعت 4:5 عصر | نظرات دیگران()
غمزه یار
ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می کنی
خاری به خود می بندی و مارا زسر وا می کنی
ازتیر کج تابی تو آخر کمان شد قامتم
کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا می کنی
ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی
امشب مگر ای کوه کن آتش پرید از تیشه ات
کز دست شیرین درد و دل با سنگ خارا می کنی
امروز ما بیچاره گان امید فردایش نیست
این دانی وباما هنوزامروز فردا می کنی
دیدم به آتش بازیت شوق تماشایی به سر
آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنی
آن سحر گاه تو را ای شمع مشتاقم بجان
باری بگو گر آه خود با ناله سودا می کنی
ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن
در گوشه میخانه هم مارا تو پیدا می کنی
ما« شهریارا» بلبلان دیدیم بر طرف چمن
شور افکن وشیرین سخن اما تو غوغا می کنی
«استاد شهریار »
نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/5/4 و ساعت 11:31 عصر | نظرات دیگران()
|
|
طراح قالب: رضا امین زاده** پارسی بلاگ پیشرفته ترین سیستم مدیریت وبلاگ |
|
