پر کن پیاله را                          

             کین آب آتشین

              دیریست ره به حال خرابم نمی برد

       این جام ها که در پی هم می شود تهی

        دریای آتش است که ریزم به کام خویش

        گرداب می رباید و آبم نمی برد

            من با سمند سرکش وجادوئی شراب

            تا بیکران عالم پندار رفته ام

             تا دشت پرستاره ی اندیشه های گرم

             تا مرز ناشناخته مرگ وزندگی

             تا کوچه باغ خاطره های گریز پا

            تا شهر یادها

            دیگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد

        هان ای عقاب عشق از او ج قله های مه آلود دور دست

          پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

         آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد

              در راه رندگی

             با این همه تلاش وتمنا وتشنگی

              با اینکه ناله می کشم از دل که :

              آب ...............آب...................

              دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

                                                                                       فریدون مشیری

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/5/25 و ساعت 8:43 صبح | نظرات دیگران()