حکایت

         یکی گوش کودک بمالید سخت

                            که ای بوالعجب رای برگشته بخت

         ترا تیشه دادم که هیزم شکن

                                    نگفتم که دیوار مسجد بکن

         زبان آمد از بهر شکروسپاس

                                  به غیبت نگردا ندش حق شناس

        گذرگاه قرآن وپندست گوش

                                    به بهتان وباطل شنودن مکوش

         دوچشم از پی صنع ،باری نکوست

                                          زعیب برادر فرو گیر و دوست

                                                         بوستان سعدی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در چهارشنبه 88/6/18 و ساعت 1:49 عصر | نظرات دیگران()

                                  حکایت

              یکی را عسس دست بر بسته بود

                                        همه شب پریشان و دلخسته بود

             بگوش آمدش در شب تیره رنگ

                                     که شخصی همی نالد از دست تنگ

              شنید این سخن دزد مسکین وگفت

                                             زبیچاره گی چند نالی بخفت

              برو شکر یزدان کش ای تنگدست

                                    که دستت عسس تنگ بر هم نبست

            مکن ناله از بینوایی بسی

                                             چو بینی زخود بینواتر کسی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در چهارشنبه 88/6/18 و ساعت 1:48 عصر | نظرات دیگران()

                                حکایت

            ملک زاده ای زاسب ادهم فتاد

                                    بگردن درش مهره بر هم فتاد

            چو پیلش فرو رفت گردن بتن

                                 نگشتی سرش ،تا نگشتی بدن

            پزشکان بماندند حیران درین

                                    مگر فیلسوفی زیونان زمین

            سرش باز پیچید و رگ راست شد

                               وگر وی نبودی زمن خواست شد

           دگر نوبت آمد بنزدیک شاه

                                       نکرد آن فرومایه در وی نگاه

            خردمند را سر فرو شد به شرم

                             شنیدم که می رفت و می گفت نرم

             اگر دی نپیچیدمی گردنش

                                         نپیچیدی امروز روی از منش

             فرستاد تخمی بدست رهی

                                      که باید که بر عود سوزش نهی

           ملک را یک عطسه آمد ز دود

                                    سرو گردنش همچنان شد که بود

           بعذر از پی مرد بشتافتند

                                          بجستند بسیار و کم یافتند

           مکن، گردن ازشکرمنعم مپیچ

                                           که روز پسین سر برآری بهیچ

                                                         بوستان سعدی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در چهارشنبه 88/6/18 و ساعت 1:47 عصر | نظرات دیگران()

                         حکایت

              یکی طفل دندان برآورده بود

                                پدر سر به فکرت فرو برده بود

             که من نان وبرگ از کجا آرمش؟

                                  مروت نباشد که بگذارمش

            چو بیچاره گفت این سخن نزدجفت

                               نگر تا زن اورا چه مردانه گفت

            مخور هول ابلیس تا جان دهد

                               هم آن کس که دندان دهد نان دهد

           تواناست آخر خداوند روز

                               که روزی رساند،تو چندین مسوز

                                               از بوستان سعدی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 88/6/16 و ساعت 1:3 عصر | نظرات دیگران()

                           حکایت

                یکی گربه درخانه زال بود

                                    که برگشته ایام وبد حال بود

                دوان شد بمهمانسرای امیر

                                 غلامان سلطان زدندش بتیر

              چکان خونش از استخوان می دوید

                               همی گفت و از هول جان می دوید

            اگر جستم از دست این تیر زن

                                من و موش و ویرانه پیرزن

            نیرزد عسل جان من زخم نیش

                               قناعت نکوتر بدوشاب خویش

           خداوند ازآن بنده خرسند نیست

                                          که راضی بقسم خداوند نیست

                                          از بوستان سعدی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 88/6/16 و ساعت 1:1 عصر | نظرات دیگران()

                         حکایت

              یکی نان خورش جز پیازی نداشت

                                   چو دیگر کسان برگ وسازی نداشت

             پراکنده ای گفتش ای خاکسار

                                   برو طبخی از خوان یغما بیار

             بخواه ومدار ازکس ای خواجه باک

                                    که مقطوع روزی بود شرمناک

             قبا بست و چابک نوردید دست

                                         قبایش دریدند ودستش شکست

            شنیدم که می گفت و خون می گریست

                                       که نفس خود کرده را چاره چیست

           بلای جوی باشد گرفتار آز

                                        من وخانه من بعد و نان وپیاز

           جوینی که ازسعی بازو خورم

                                         به از میده بر خوان اهل کرم

            چه دلتنگ خفت آن فرومایه دوش

                                       که بر سفره دیگران داشت گوش

                                                                   از بوستان سعدی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 88/6/16 و ساعت 1:0 عصر | نظرات دیگران()

                           حکایت

      شنیدم که صاحبدلی نیکمرد

                          یکی خانه بر قامت خویش کرد

      کسی گفت:می دانمت دسترس

                          کزین خانه بهتر کنی،گفت:بس

     چه می خواهم از طارم افراشتن؟

                          همینم بس ازبهر بگذاشتن

     مکن خانه بر راه سیل،ای غلام

                        که کس را نگشت این عمارت تمام

      نه از معرفت باشد وعقل ورای

                              که بر ره کند کاروانی سرای

                                               از بوستان سعدی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در یکشنبه 88/6/15 و ساعت 1:21 عصر | نظرات دیگران()