نی ریز نامه
حکایت
یکی گربه درخانه زال بود
که برگشته ایام وبد حال بود
دوان شد بمهمانسرای امیر
غلامان سلطان زدندش بتیر
چکان خونش از استخوان می دوید
همی گفت و از هول جان می دوید
اگر جستم از دست این تیر زن
من و موش و ویرانه پیرزن
نیرزد عسل جان من زخم نیش
قناعت نکوتر بدوشاب خویش
خداوند ازآن بنده خرسند نیست
که راضی بقسم خداوند نیست
از بوستان سعدی
نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 88/6/16 و ساعت 1:1 عصر | نظرات دیگران()حکایت
یکی نان خورش جز پیازی نداشت
چو دیگر کسان برگ وسازی نداشت
پراکنده ای گفتش ای خاکسار
برو طبخی از خوان یغما بیار
بخواه ومدار ازکس ای خواجه باک
که مقطوع روزی بود شرمناک
قبا بست و چابک نوردید دست
قبایش دریدند ودستش شکست
شنیدم که می گفت و خون می گریست
که نفس خود کرده را چاره چیست
بلای جوی باشد گرفتار آز
من وخانه من بعد و نان وپیاز
جوینی که ازسعی بازو خورم
به از میده بر خوان اهل کرم
چه دلتنگ خفت آن فرومایه دوش
که بر سفره دیگران داشت گوش
از بوستان سعدی
نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 88/6/16 و ساعت 1:0 عصر | نظرات دیگران()حکایت
شنیدم که صاحبدلی نیکمرد
یکی خانه بر قامت خویش کرد
کسی گفت:می دانمت دسترس
کزین خانه بهتر کنی،گفت:بس
چه می خواهم از طارم افراشتن؟
همینم بس ازبهر بگذاشتن
مکن خانه بر راه سیل،ای غلام
که کس را نگشت این عمارت تمام
نه از معرفت باشد وعقل ورای
که بر ره کند کاروانی سرای
از بوستان سعدی
نوشته شده توسط عباس شبستری در یکشنبه 88/6/15 و ساعت 1:21 عصر | نظرات دیگران()شیخ جوانمرد
پیام داد به شیخ شهیر خان مغول
که ترک شهر کند چون که شهر در خطراست
برای غارت وتسخیر شهر وکشتن خلق
زچار سوی،قشون بزرگ مستقر است
به هر دیار که آرد شهاب جنگ هجوم
خود آگهی، که بسوزد هر آنچه خشک وتراست
اگر سلامت و خیرو بقای خود طلبی
برو به جای دگر، ورنه خون تو هدراست
چو شیخ نامه فرا خواند ، درجواب نوشت
لطیفه ای که سزاوار نقش لوح زر است
چه گفت؟گفت که ای شاه،اندراین شهرم
مریدو مخلص و همرازو دختر و پسراست
چگونه رخت اقامت برم چو بی دردان
زمردخیز دیاری ،که سخت محتضراست
چگونه زنده بمانم که بنگرم وطنم
اسیر مردم حق ناشناس وفتنه گراست
قدم برون ننهم زین دیار ،بی یاران
بریدن از صف یاران ،گناه بی شمراست
دلی که ردغم اصحاب شد فگار ، دل است
سری که در ره احباب شد نثار،سراست
نوشت بار دگر خروش که :با یاران
بکوش و عزم سفر کن که فرصت سفراست
بگیر دامن صد تن زدوستان و برو
به مامنی که رضای تو مرد ناموراست
روا مدار که زار ذلیل کشته شوی
زدام مرگ گذرکن که وقت،در گذراست
از این پیام چوشیخ بزرگ آگه گشت
به خنده گفت:عجب شاه خام و بی خبر است
تمام مردم این مرز دوستان من اند
به چشم مهر مراسوی هریکی نظراست
هزارحق بود ازهر یکی به گردن من
وفا وحق نگری از فضیلت بشراست
چو در نشاط مسرت شریک هم بودیم
غم و مصیبت ما هم ازآن همدگر است
چه باک اگر به حریم وطن سپارم جان؟
به راه دوست، به کف سرگذاشتن ،هنراست
به روز حادثه تنها چسان گذارمشان؟
که گفت خون من از خون خلق سرخ تراست؟
درید نامه خان وفکند در آتش
خوش آن کسی که چنین نامه سوز و نامه دراست
گرفت سنگ به دامان و رفت در پیکار
«چنین کنند بزرگان چو کرد باید کار»
عبدالکریم تمنا هروی
نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 88/6/6 و ساعت 3:38 عصر | نظرات دیگران()دیوانه محبت جانانه ام هنوز
دست از دلم بدار که دیوانه ام هنوز
عمری به گرد شمع جمال تو گشته ام
آتش ندیده دامن پروانه ام هنوز
افسانه ای ز راز محبت بگو که من
کودک مزاج وطالب افسانه ام هنوز
زین خانه رم مکن که ز آهو وشان شهر
کس جز تو ره نیافته در خانه ام هنوز
در نور وصل غرقم و گویی نتافته ست
شمعی ز روزن تو به کاشانه ام هنوز
گر عاقلم شمرده رقیب ازحسد مرنج
دیوانه ام به موی تو دیوانه ام هنوز
پژمان بختیاری
نوشته شده توسط عباس شبستری در سه شنبه 88/5/20 و ساعت 6:0 عصر | نظرات دیگران()بی سوال احسان به درویشان،سخاوت کردن است
لب گشودن رخنه در ناموس همت کردن است
هست اگر در گاه فردوس برین را حلقه ای
قامت چون تیر را خم از عبادت کردن است
باقد خم گشته آسودن درین وحشت سرا
درته دیوار مایل،خواب راحت کردن است
آفتاب عمرش آمدبر لب بام وهنوز
خواجه مغرور،سرگرم عمارت کردن است
سر فرو بردن بیاد دوست در جیب کفن
درته یک پیرهن با یار خلوت کردن است
نفس سرکش را تهیدستی عنان داری کند
ازفقیری شکوه کردن ،کفر نعمت کردن است
گرچه می رنجند صائب ازحدیث راست خلق
دشمنی با دوستان ترک نصیحت کردن است
صائب تبریزی
نوشته شده توسط عباس شبستری در سه شنبه 88/5/20 و ساعت 5:58 عصر | نظرات دیگران()کعبه رابنه زاهد ،دیر را زیارت کن
چشم مست ما بنگر،عالمی بغارت کن
گرهلاک ما خواهی ،ای صنم اشارت کن
خانه دل ما را ازکرم عمارت کن
پیش از آنکه این خانه ،رو نهد به ویرانی
عاشقان کویش را ،جز ولا نمی شاید
جز بدرد هجرانش ،مبتلا نمی شاید
بعد هر نعم جانا حرف لا نمی شاید
ما سیه گلیمان را جز بلا نمی شاید
برتن بهایی ریز ،هر بلا که بتوانی
شیخ بهایی
نوشته شده توسط عباس شبستری در سه شنبه 88/5/20 و ساعت 5:57 عصر | نظرات دیگران()
|
|
طراح قالب: رضا امین زاده** پارسی بلاگ پیشرفته ترین سیستم مدیریت وبلاگ |
|
