ای ختم رسل دوکون پیرایه تست         افلاک یکی منبر نه پایه تست

گرشخص تو راسایه نباشد چه عجب         تو نوری وآفتاب خود سایه تست

هیچ میدانی ندارد سایه پیغمبر(ص )  چرا ؟ 

 آفتابی چون علی در سایه پیغمبر (ص ) است

حجاج به گرد کعبه لم یزلی        خواندند خدای را به آواز جلی

آن قدر در خانه حق کوبیدند   تا آنکه سر از خانه برون کرد علی (ع)         

اوصاف علی به گفتگو ممکن نیست    گنجایش بحر در سبو ممکن نیست

من ذات علی به واجبی نشناسم       اما دانم که مثل او ممکن نیست

کو دیده که در غم تو نمناک نشد       کو جیب که در ماتم تو چاک نشد

سوگند به روی تو که از پشت زمین      مانند تویی در شکم خاک نشد

به سر نیامده طومار عمر جهدی کن       که چون قلم زتو در هر قدم اثر ماند

به طبعم هیچ مضمون به ز لب بستن نمی آید  خموشی معنی دارد که در گفتن نمی آید

در بساط نکته دانان خود فروشی شرط نیست    

 یا سخن دانسته گوی ای مرد عاقل یا خموش

در سخن گفتن خطای جاهلان پیدا شود        تیر کج چون از کمان بیرون رود رسوا شود

چون نداری مایه از لاف سخن خاموش باش      خنده رسوا می نماید پسته بی مغز را

هر حرف که از دلی غمی نزداید          در صحبت اهل دل به کاری ناید

هر شیشه که بشکند ندارد قیمت        جز شیشه  دل که قیمتش افزاید

حرفی که نه چون مویز هوش افزاید         بادام صفت پرده بر او می باید

این شیوه زپسته باید آموختن که آن          تا مغز نباشدش دهان نگشاید

بشوی اوراق اگر همدرس مایی             که درس عشق در دفتر نباشد

کمال اگر زکسادی نشد به خاک برابر        چرا به هم چوزنی .گرد ازکتاب برآید

کیست این پنهان مرا درجان وتن       کز زبان من همی گوید سخن

اینکه گوید از لب من راز کیست ؟         بنگرید این صاحب آواز  کیست؟

درمن ایشان خود نمایی می کند              ادعای آشنایی می کند

خود ناگرفته پند مده پند دیگران            پیکان به تیر جا کند آنگاه بر نشان

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید          بیچاره رهروی که عمل بر مجاز کرد

طبیبی که خود باشد او زرد روی          از او داروی سرخ روئی مجوی

نومید هم مباش که رندان باده نوش        با یک نگاه تند به منزل رسیده اند

در اندرون من خسته دل ندانم کیست      که من خموشم واو در فغان و در غوغاست

دل گواه است که در پرده دل آرایی هست      هستی قطره گواه است که دریایی هست

هر که در بحر عدم رفت نیاید بیرون         گوئیا در پس این پرده تماشایی هست

یک چشم زدن غافل ازآن ماه نباشی           شاید که نگاهی کند آگاه نباشی

برخیز تا طریق تکلف رها کنیم           بازار معرفت به دوجو پر بها کنیم

ما همه شیران ولی شیر علم             حمله مان چون باد باشد دم به دم

حمله مان پیداونا پیداست باد             جان فدای آنکه نا پیداست باد

باده نی در هر سری شر می کند              آنچنان را آنچنان تر می کند

گر بود عاقل نکوتر می شود                     ور بود دیوانه بدتر می شود

لیک چون غالب بدند وبد پسند                     بر همه می را محرم کرده اند

عجز من وغرور تو شد آشنا به هم      طرح نویی است الفت شاه وگدا به هم

تا در حریم محفل دلها شمرده نه      آهسته باش تا نزنی شیشه ها به هم

نازار دلی را که تو جانش باشی                    معشوقه پیداو نهانش باشی

زآن می ترسم که از دل آزردن تو                 دل خون شود وتو  در میانش باشی

ای ناله برو دامن آن ماه بگیر                  ای گریه برو تنگ سر راه بگیر

ای آه دل سوخته از سینه برآی                 چون ابر سیه عارض آن ماه بگیر

بعد از این در عوض اشک ، دل آید بیرون        آب چون کم شود از چشمه گل آید بیرون

گر به شاهان جهان مسند عزت دادند     گوشه ای هم به من از ملک قناعت دادند

دنیا بگذار وبگذر ازشور وشرش                وز مردم غافل وزحق بی خبرش

چون خواجه که غرق گشته اندر دریا                مشکی پر باد به که انبار زرش  

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/5/4 و ساعت 6:13 عصر | نظرات دیگران()

                                                   زهر است عطای خلق هر چند دوا باشد  

                                                                             حاجت زکه می خواهی جایی که خدا باشد 

درون خانه خود هر گدا شهنشاهی است    

                                           قدم برون منه از حد خویش وسلطان باش

وقت سخن مترس بگو آنچه گفتنی است   

                                              شمشیر روز معرکه زشت است در نیام

زین توده خاک چون مسیحا بگذر          

                                     ازخواب وخور وسبزه وصحرا بگذر

خر نیستی از آب وعلف دست بدار           

                                               سگ نیستی ا زجیفه دنیا بگذر

بهر یک جرعه می منت ساقی نکشیم       

                                                     اشک ما باده ما دیده ما شیشه ما

بر در میکده رندان قلندر باشند         

                                                       که ستانند ودهند افسرشاهنشاهی

بگیر ای جوان دست درویش پیر           

                                                        نه خود رابیفکن که دستم بگیر

چونور دیده کم شد بار عینک می کشد بینی 

                                                   زبینی باید آموزی ره همسایه داری را

زچشم خویشتن آموختم آئین همدردی   

                                                     که هر عضوی بدرد آید به حالش دیده می گرید

گرت از دست برآید دهنی شیرین کن        

                                               مردی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی

بیگانگی نگر که من ویار چون دو چشم       

                                                       همسایه ایم وخانه هم را ندیده ایم

مصوٌری که به گل نگهت وبه گل جان داد         

                                                     سزار مصلحت هر که هر چه بود آن داد

دلا به باغ برو مشرب از انار آموز            

                                                       که موج خون به دل و غنچه بر دهان دارد

شراب شب به خمار سحر نمی ارزد        

                                                 هزار نشئه به یک درد سر نمی ارزد

خواجه در ابریشم و مادر گلیم         

                                                         عاقبت ای دل همه ما در گلیم

عیب است بزرگ برکشیدن خود را        

                                                           وز جمله خلق برگزیدن خود را

ازمردمک دیده بباید آموخت           

                                                               دیدن همه را ولی ندیدن خود را

شکرانه بازوی توانا              

                                        بگرفتن دست ناتوان است

خدا کشتی آنجا که خواهد برد        

                                                  اگر ناخدا جامه بر تن درد

روح پدر م شاد که می گفت به استاد        

                                                       فرزند مرا هیچ به جز عشق میاموز

به دریا غوطه خوردن همچوماهی            

                                                            به از پیش وزغ زنهار خواهی

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/5/4 و ساعت 11:39 صبح | نظرات دیگران()

     هیچ ثروتی چون عقل

            هیچ فقری چون نادانی  از سخنان امیر مومنان علی (ع)

                              هیچ میراثی چون ادب

                                          هیچ پشتیبانی چون مشورت

                                          هیچ شرافتی چون دانش نیست   

آن که زبان را برخود حاکم کند خود را بی ارزش کرده وآنکه سختی های خود را آشکارکند خود را خوار کرده است

دانش میراثی گرانبها و ادب جواهری همیشه تاره است

سینه خردمند صندوق راز اوست وخوشرویی وسیله دوست یابی وصبر وشکیبایی گورستان پنهان کننده عیبهاست

با مردم آنگونه معاشرت کنید،که چون بمیرید بر شما اشک بریزند،وتا زمانی که  زنده ایدبا اشتیاق به سوی شما آیند.

اگر بر دشمنت دست یافتی ،بخشیدن او را شکرانه پیروزی قرار ده.

 نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/5/4 و ساعت 11:21 صبح | نظرات دیگران()