ساقی بده پیمانه ای ،زان می که بی خویشم کند

                                   برحسن شورانگیز تو ،عا شق تراز پیشم کند

           زان می که در شبهای غم ،بارد فروغ صبحدم

                                      غافل کند از بیش و کم ،فارغ ز تشویشم کند

            نور سحر گاهی دهد ، فیضی که می خواهی دهد

                                    بامسکنت، شاهی دهد،سلطان درویشم کند

             سوزد مرا،سازد مرا ،در آتش اندازد مرا

                                        وز من رها سازد مرا ،بیگانه از خویشم کند

           بستاند آن سرو سهی ،سودای هستی از «رهی»

                                         یغما کند اندیشه را ،دور از بد اندیشم کند

                                                                          رهی معیری