بشـو از نی چـون حــکایت  می کــنـد

از جـــدایـی ها شـکایت میکــنــد

کــز نیـستــان تـا مــرا بـبـریده انـد

در نـفـیــرم مـرد و زن نـالـیـده اند

سیـنه خواهــد شرحـه شرحـه از فـراق

تـا بـگـویـم شـرح دردِ اشــتـیاق

هـر کـسی کـو دور مانـد از اصل خویـش

باز جـویـد روزگار وصـل خـویـش

مــن به هــر جـمعـیتی نالان شـدم

جـفـت بـد حـالان و خـوش حـالان شـدم

هـر کـسی ا ز ظـن خـود شـد یار من

از درون مـن نـجـسـت اسـرار مــن

سر مـن از نالهء مـن دور نیـست

لـیـک چـشم و گــوش را آن نـور نیـسـت

تـن زجـان و جـان زتـن مسـتـور نیـسـت

لـیـک کـس را دیـد جـان دســتـور نیـسـت

آتـش اسـت این بانگ نای و نیسـت باد

هـرکـه ایـن آتـش نـدارد نیـست بـاد

آتش عـشـقـسـت کانــدر نی فــتـاد

جـوشـش عـشـق اسـت کانـدر می فـتــاد

نی حـریـف هـــرکــه از یـاری بـریـد

پـرده هـایـش پـرده هـای مـا دریــــد

هـمچـو نی زهـری و تریـاقـی کـه دیـد ؟

هـمـچـو نی دمـســازو مشــتـاقـی کـه دیـد

نی حـدیـث راه پـر خـون مـیـکــند

قــصه هـای عـشق مـجـنون میـکــند

محـرم این هـوش جـز بی هـو ش نیسـت

مـر زبان را مشــتـری جـز گـوش نیـسـت

گـر نبـودی ناله نی را ثـمـر

نی جهان را پـر نکردی از شـکـر

درغـــم مـا روز هـا بیــگاه شـــد

روز هـا بـا ســوز هـا هــمـراه شـــد

روز هـا گـر رفـت گـو رو باک نیست

تـو بـمــان ای آنکه چـو ن تـو پـاک نیـسـت

هـر که  جـز  ماهی  ز  آبش  سـیر   شـد

هــرکـه بی روزی اسـت روزش دیـر شـد

در نیــابــد  حـال  پـخـــتـه  هــیـچ  خــام

پــس ســـخــن کــوتـا بـایــــد وا لـســــلام

بند بگسـل، باش آزاد اى پسـر

چند باشى بند سـیم و بند زر

گر بریزى بحر را در کوزه‏اى

چند گنجد قـسـمت یک روزه‏اى

کوزه‏ى چشـم حریصان پـر نشـد

تا صدف قانع نشـد پـر در نشـد

هـر که را جامه ز عـشـقى چاک شـد

او ز حرص و عـیب، کلى پاک شـد

شـاد باش اى عـشـق خوش سـوداى ما

اى طبیب جمله عـلتهـاى ما

اى دواى نخوت و ناموس ما

اى تو افلاطون و جالینـوس ما

جسـم خاک از عـشـق بر افلاک شـد

کوه در رقـص آمد و چالاک شـد

سّـر پنهان اسـت اندر زیر و بم

فاش اگر گویم جهان بر هـم زنم *

آنچه نی میگوید اندر این دو باب

گر بگویم من جهان گردد خراب *

با لب دمسـاز خود گر جفـتمى

هـمچو نى من گفـتنیها گفـتمى

هـر که او از هم زبانى شـد جدا

بینوا شـد گر چه دارد صد نوا

چون که گل رفـت و گلسـتان در گذشـت

نشـنوى زآن پس ز بلبل سـر گذشـت‏

چونکه گل رفـت و گلسـتان شـد خراب

بوی گل را از که جوئیم از گلاب *

جمله معـشـوق اسـت و عاشـق پـرده‏اى

زنده معـشـوق اسـت و عاشـق مرده‏اى

چون نباشـد عـشـق را پـرواى او 

او چو مرغى ماند بى ‏پـر، واى او

پـر و بال ما کمند عـشـق اوسـت

مو کشـانـش میکشـد تا کوی دوسـت *

من چگونه هـوش دارم پیـش و پـس

چون نباشـد نور یارم پیـش و پـس

عـشـق خواهـد کاین سـخن بیـرون بود

آیـنـه غـمـاز نـبـود چـون بــود

آینه‏ ات دانى چرا غـماز نیسـت

زآنکه زنگار از رخش ممتـاز نیسـت