چون شیر درنده در شکاریم همه

چون اشتر مست در قطاریم همه

گرپرده زروی کارها بردارند

معلوم شود که در چه کاریم همه

خوش بود گر محک تجربه آید به میان

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

خلق از محمد و کرم از مرتضی علی

معجز نما محمد ومشکل گشا علی

بند حما لان به دوش خود کشیدن ننگ نیست

زیر بار مردم نامرد رفتن مشکل است

بنازم به بزم محبت که آنجا

گدایی به شاهی مقابل نشیند

در گلوی مرد حق شمشیر یعنی شیر مام

حلقه زنجیر یعنی حلقه گیسوی یار

ای ستمگر یا بنای عدل نه یا خود بمیر

ای ستمکش یا بکش یا کشته شو با افتخار

بهر یک قطره آبی جگرت را بدرند

ای صدف تشنه بمیر وسوی دریا منگر

نه تنها می فروشانند از زاهد دل آزرده

دل تسبیح هم سوراخ سوراخ است از دستش

زاهد چه بلایی تو که این رشته تسبیح

از دست تو سوراخ به سوراخ گریزد

برای دوستان جان را فدا کن

ولیکن دوست از دشمن جدا کن

هر غنچه که گل گشت دگر غنچه نگردد

الا دهن یار که گه غنچه گهی گل

پروانه صفت گرد جهان گردیدم

نامردم من اگر که مردی دیدم

جز بیضه ندیدم به جهان یک رنگی

آنهم چو شکستمش دو رنگش دیدم

دوستی با مردم دانا نکوست

دشمن دانا به از نادان دوست 

دشمن دانا بلندت می کند

بر زمینت می زند نادان دوست

تا توانی می گریز از یار بد

یار بد بدتر بود از مار بد

مار بد تنها ترا بر جان زند

یار بد بر جان و بر ایمان زند

هیچ دانی که در شکستن چوب

از میانش چرا طراق آید

چون جدا می شود زیکدیگر

این طراق از ره فراق آید

صبوحی چون تهی باشد جدا پیمانه می گردد

به وقت تنگدستی آشنا بیگانه می گردد

گردو صد منزل فراق افتد میان ما ودوست

همچنانش در میان جان شیرین منزل است

دانی که زمیوه ها چرا سیب نکوست

نیمی رخ عاشق است نیمی رخ دوست

دزدی بوسه عجب دزدی با منفعتی است

که اگر باز ستانند دو چندان گردد

یک بوسه از رخت ده و یک بوسه از لبت

تا هر دو را چشیده بگویم کدام به

جانی تو طلب کاری وبوسی تو بدهکار

بستان وبده حرف حسابی دو کلام است

یارگندم گون جوی نگذاشت در من عقل وهوش

خرمنم را سوخت این گندم نمای جو فروش 

 نوشته شده توسط عباس شبستری در دوشنبه 87/6/4 و ساعت 4:42 عصر | نظرات دیگران()