(شهد سکوت)
زگفتن پشیمان بسی دیده ام ندیدم پشیمان کس از خامشی
(اسباب عذاب)
هر گناهی آدمی عمداً بعالم میکند احتیاج است آنچه اسبابش فراهم میکند
در بر نامرد ، پشت مرد را خم میکند احتیاج است آنچه اسبابش فراهم میکند
(گند بند)
هر کس که سفر کند پسندیده شود درعین کمـــــال نور هر دیده شود
پاکـــــیزه تر از آب نبـــــاشدچـــــیزی یکجا که کند مقام گندیده شود
( زنگ ننگ )
تا آیینه ی تو زنگ دارد از نام تو عشق ننگ دارد
(دیانت و امانت)
بی دیانت را امین مـــــال و جاه خودمکن کی نگهـــدارد چو چنگ گـــــرگ دادی دنبه را
بر کسی بسپار امانت را که بتوانی گرفت چون بآتش میسپاری کی دهد پس ، پنبه را
(نخیل بخیل )
میکنی هر قدر نیکویی بخلق روزگار بر تو صد چندان تــــلافی میکند پروردگار
نخل کین بر کن زباغ دل که آخر آورد میوهء بیحاصلی این نخل ناشایسته بار
(طاعت مقبول)
گیرم که هـــــزار مسجد آباد کنی گیرم که هـــــزار بنـــــــده آزاد کنی
گیرم که هزار شب در آیی به نماز آن به نبود که خاطری شاد کنی ؟
(هیچ در هیچ )
دنیا همه هیچ و کار دنیا همه هیچ ای هیچ برای هیچ ، بر هیچ مپیچ
(ریزش بینش )
تا چند نهی بر دل خود غصه و درد تاجمـــع کنی سیم سفید و زر زرد
زان پیش که گردد نفس گرم توسرد با دوست بخور که دشمنت خواهد خورد
(پاس زبان)
زبان چو در سخن آید گرش نداری پاس هزار گونه حکایت بهم فروگوید
ادیب و عاقل و دانا کسی بود که سخن بفکر گوید و کم گوید و نکوگوید
(محرم و انسانیت)
شانه شو تا دودمان زلف را محرم شوی خال شو تا بر لب لعل بتان همدم شوی
باش نادان تاببزمروزگارت جــــا دهند می کنندت از بهشت بیرون اگر آدم شوی
( غمازی دل و هان )
دیشب غــم دل بدل بگفتم بنهفت چون صبح دمید دیگری هم میگفت
من بودم و دل، سّر مرا فاش که کرد دیگر غم دل بدل نمیبایدگفت
( نهایت حماقت )
بُود چهار چیز از کمــــال حمـــــاقت مکن هیچیک را از اینها تصور
بنادان تواضع،بدانا تکبر، به مفسد سخاوت ،به احمق محبت
( نشان دوست )
دوست آنست کاو معایب دوست همچو آیینه روبرو گوید
نه که چون شـانه با هـــزار زبان در قفارفته مو بمو گوید
( گناه بی گناهی )
بیگناهی کم گناهی نیست در دیوان عشق یوسف از دامان پاک خود بزندان رفته است
نوشته شده توسط عباس شبستری در جمعه 87/12/2 و ساعت 12:27 عصر | نظرات دیگران()
