از زندگانی ام گله دارد جوانی ام

                                           شرمنده جوانی از این زندگانی ام

                  دور از کنار مادر و یاران مهربان

                                            زال زمانه کشت به نا مهربانی ام

                   گیرم که آب ودانه دریغم نداشتند

                                          چون می کنند با غم بی همزبانی ام

                  پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق

                                                  داده نوید زندگی جاودانی ام

                  گوش زمین به ناله من نیست  آشنا

                                               من طایر شکسته پر آسمانی ام

                  دارم هوای صحبت یاران رفته را

                                          یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

                  گفتی درآتشم بنشانی ولی چه سود

                                       بر خاستی که بر سر آتش نشانی ام

            استاد محمد حسین شهریار

 نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/8/16 و ساعت 8:31 صبح | نظرات دیگران()