یکی از آواز های بیاد ماندنی استاد محمد رضا شجریان با همراهی تار دلنشین استاد فرهنگ شریف در مایه ابو عطا .
طفیل هستی عشقند آدمی و پری
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
بکوش خواجه و ازعشق بی نصیب مباش
که بنده را نخرد کس به عیب بی هنری
می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند
به عذر نیم شبی کوش و ناله سحری
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که در برابر چشمی و غایب از نظری
هزار جان گرامی بسوخت زین غیرت
که هر صباح و مسا شمع محفل دگری
دعای گوشه نشینان بلا بگرداند
چرا به گوشه چشمی بما نمی نگری
بیا که وضع جهان را چنان که من دیدم
گر امتحان بکنی می خوری و غم نخوری
نوشته شده توسط عباس شبستری در پنج شنبه 87/8/2 و ساعت 9:0 صبح | نظرات دیگران()
